5

Rebecca POV
Moje oczy otworzyły się kiedy poczułam zimną wodę na mojej twarzy. Krzyknęłam cicho i patrzyłam na niego kiedy szczerzył się do mnie. Jego włosy były mokre co sprawiało, że były jeszcze ciemniejsze; opadały na jego czoło.

-Dzień dobry, kochanie. - powiedział kpiąco.

Spojrzałam na niebo i blask słońca dotknął moje oczy. Zmusiło mnie to do położenia na nie ręki. Uniosłam brwi i zastanowiłam się czy poprzedniej nocy spałam.

Nie mogłam przestać myśleć o jego słowach ,,Przepraszam...Louis'' . Kim jest Louis? Czy był to chłopak którego zabił? Którego znał? Nie wierzyłam w to że Louis był chłopakiem którego zabił, ponieważ wydawał się naprawdę smutny kiedy wymawiał jego imię. Myśl o tym chłopaku męczyła mnie jeszcze 2 następne dni.

-Gdzie idziemy? - zapytałam przejeżdżając dłonią po włosach.

-Nie musisz wiedzieć. - rzucił i uniosłam moje brwi w szoku.

-To nie tak że mogłabym komuś powiedzieć, nie? - powiedziałam, zaskakując jego i siebie nagłym przypływem pewności siebie.

Jego brwi opadły i zmarszczył je, powodując że jego oczy wydawały się mniejsze. Patrzył na mnie uważnie. Nie mogłabym powiedzieć, że nie byłam przestraszona - bo byłam. Podniósł rękę a moje ciało wypełniła ulga kiedy przeczesał nią włosy.

-Punkt dla ciebie, ale nie masz prawa wiedzieć. - splunął i skrzyżował ręce.

-Kto tak powiedział? - powiedziałam i momentalnie pożałowałam kiedy jego dłoń spotkała się z moim policzkiem.

Moja głowa obróciła się i moja dłoń dotknęła bolącego miejsca. Łzy wypełniły moje oczy i bół rósł. Nigdy nie zostałam uderzona albo nawet dźgnięta...on był wyjątkiem. Wyjątkiem z którym nigdy nie chciałam się mierzyć.

-Nie waż powiedzieć do mnie tak jeszcze raz. - wysyczał i szloch uciekł z moich ust.

Spojrzałam w jego czarne oczy i ból uderzył moje serce.Widziałam smutek błyskający z jego oczu jednak został on szybko zakryty tą zimną tarczą. Łza spłynęła po moim policzku kiedy on ścisnął usta w cienką linię. Spojrzałam w dół i starłam łzę starając się uspokoić.

-Przepraszam. - powiedziałam nie patrząc w jego twarz.

-Dobrze. Teraz pójdę wziąć kilka rzeczy i nie myśl nawet o ucieczce, ponieważ wyrwę ci nogi. Mówię serio. - splunął i odszedł.

Nie było długo. Nie mogłam się powstrzymać i pozwoliłam moim łzom spłynąć po policzkach. Szloch uciekł z moich ust, ból objął kontrolę nas ciałem i duszą.

Narrator POV
Patrzył na nią zza krzaków. Widział dokładnie jej łzy spadające na ziemie mimo tego, że był daleko od niej. Bez problemu słyszał jej szloch i odgłos spadającej łzy. Słyszał jej szept i modlitwę. Poczuł jakby zranił ją po tym jak ją spoliczkował i to sprawiło, że na jego twarzy pojawił się uśmieszek.

-Dobra robota, Harry. - powiedział głos w jego głowie. Chłopak wstrząsnął głową i schował twarz w dłoniach

-Nie. Nie powinienem tego zrobić. - mruknął do siebie nie wierząc, że właśnie spoliczkował dziewczynę.

-Nie bądź taki łaskawy, Harry. To nie ty. - powiedział głos. Harry zamknął oczy.

-Ty nie jesteś mną. - wymamrotał, czując, że mała część niego powoli się odsłania.

-Zbierz się do kupy, chłopcze. Chcemy ją torturować, nie być jej przyjacielem! - głos odbijał się echem w jego głowie.

-Ale ona nic nie zrobiła. - Harry spojrzał z niebo ze zmarszczonymi brwiami.

-Ty również kiedy zmienili cię w potwora, Harry. - przypomniał głos co sprawiło, że gniew wrócił do Harry'ego i opanował jego ciało.

-Przynajmniej poczuli prawdziwy ból. - powiedział przez zaciśnięte zęby przypominając sobie kiedy zabijał dwóch mężczyzn w samochodzie. Poczuł się silniejszy.

-Nie wyjdzie z tego żywa, Harry. Ona też poczuje prawdziwy ból. - głos oznajmił i cisza wypełniła miejsce w którym stał.

Obrócił głowę i ponownie spojrzał na dziewczynę. Mógł zobaczyć wszystko perfekcyjnie, tak jakby stał tuż obok niej. Wycierała oczy i patrzyła w niebo przygryzając dolną wargę. Harry podziwiał jak pięknie wyglądała jednak skupił swoją uwagę na jej słowach.

-Proszę...proszę...Boże, pomóż mi. - błagała kręcąc powoli głową - Proszę...pomóż mi. - powtórzyła i Harry poczuł coś w klatce piersiowej.

Poczuł falę smutku przepływającego przez jego ciało, ale szybko przypomniał sobie że musi być twardy. Ale ta mała, malutka, zaczęła znowu czuć. Harry był tym bardzo wkurzony i zadowolony, ponieważ nie chciał tracić tego uczucia - tęsknił za nim.

-Po prostu...nie pozwól mu mnie skrzywdzić. - płakała i schowała twarz w dłoniach co sprawiło, że serce Harry'ego zaczęło bić w jego klatce.

Wstrzymał oddech i poczuł że został ukłuty w serce. Uklęknął pod drzewem. Odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy. Nie mógł uwierzyć, że ta dziewczyna...ta dziewczyna miała wpływ na niego. Nienawidził tego. Nienawidził jej za budzenie małej części niego która znowu zaczęła czuć i chciał ją zabić, właśnie tam.

Ale ta mała część niego była silniejsza niż potwór, który miał kontrolę nad jego ciałem. Ta mała część mówiła mu żeby jej nie zabijał. Niespodziewanie, Harry uległ i obiecał sobie że jej nie zabije, ale będzie ją torturował. Myśl słyszenia jej krzyków sprawiła, że uśmiechnął się złowieszczo i czuł że chciał łamać jej kości; ale wciąż, mała część wewnątrz jego nienaturalnego ciała uratowała ją.

-Kim jesteś. - wyszeptał Harry i spojrzał ponownie na dziewczynę, która musiała osuszyć policzki po łzach - Co ty ze mną robisz.

-Boże...jeśli on ma serce... - słowa dziewczyny przykuły jego uwagę. Gapiła się w niebo. Miała zaczerwienione i zeszklone oczy. Jej dłonie trzęsły się a ciało wydawało się pozbawione mocy - Jeśli on wciąż ma serce...uratuj go. - modliła się. Harry westchnął.

Nie spodziewał się że usłyszy coś takiego z jej spuchniętych ust. Spodziewał się przeklęstw i krzyków, ale nie modlitw o jego duszę. Harry przymróżył oczy dzięki czemu mógł zobaczyć ją uważniej; wpatrywał się w jej twarz.

Była obolała, zraniona i bezradna. Przez sekundę chciał ją przeprosił, ale nagle powstrzymał się. Potrząsnął głową i obrócił się stawiając czoła przeznaczeniu.

-Nie. Ona nie wyjdzie z tego cała. Ona zginie. Zabiję ją. - wymamrotał do siebie. Spojrzał na ziemię i kopnął kilka kamieni.

-Proszę pomóż mi. Pomóż jemu. - głos dziewczyny był tak czysty w jego uszach pomimo tego że stał on dalej.

Harry zacisnął dłonie w pięści i wziął głęboki wdech. Chciał przestać myśleć i zastanawiać się dlaczego ta dziewczyna modliła się na niego kiedy on prawie ją zabił. Ale wtedy zdał sobie sprawę; ona była niewinna.

 Rebecca POV
Wydawało się że minęły lata odkąd zostawił mnie samą; płaczącą przy rzecze. Czułam jakby to tylko moje łzy ją wypełniały. Moje serce łamało się jeszcze bardziej. Naprawdę chciałam wiedzieć dlaczego on robi te wszystkie złe rzeczy i dlaczego jest taki złośliwy dla mnie. Nie chciałam go ranić, chciałam aby mnie wypuścił.

Usłyszałam odgłos czyjegoś buta rozbijającego coś i szybko odwróciła głowę w kierunku z którego dochodził dźwięk. Skręciło mnie w żołądku kiedy zobaczyłam jego idącego w moim kierunku. Jego czarne oczy były utkwione w ziemi kiedy trzymał mój plecak. Nawet na mnie nie spojrzał kiedy mnie minął. Rzucił plecak obok drzwa, usiadł obok niego i pochylił się nad nim.


Nie byłam pewna dlaczego nigdzie nie poszliśmy.  Słońce zaczęło zachodzić co znaczyło, że zostawił mnie tu samą na cały dzień. Bardzo łatwo mogłam uciec, ale coś w środku mówiło mi żebym lepiej tego nie robiła.

-Widzę, że wciąż tu jesteś. – powiedział nagle swoim głębokim głosem.

-Gdzie indziej miałabym być? – wymamrotałam  a on przytaknął. Jego wzrok wciąż nie podnosił się z ziemi.

-Gdziekolwiek był cię wysłał. – powiedział, martwiąc mnie gdzie mógłby mnie wysłać.

-Mogę zapytać gdzie? – zapytałam cicho i jego oczy spotkały moje.

-Do piekła. – odpowiedział i przełknęłam ślinę.

Spojrzałam w dół i nerwowo bawiłam się palcami. Jego odpowiedź nie była uspokajająca, wcale. Nawet nie wiedziałam czy pójście do piekła czy zostanie z nim było lepsze.

-Myślę, że mi się udało. – zażartowałam sama do siebie i usłyszałam jego chichot. 

-Uwierz mi, kochanie. – zaczął, sprawiając że spojrzałam na niego – Bycie ze mną jest gorsze niż trafienie do piekła.

Jego słowa sprawiły, że moje kolana stały się słabe i ścisnęłam usta w cienką linię. To była moja odpowiedź, ale to nawet nie sprawiło, że poczułam się usatysfakcjonowana, wcale. Przetarłam dłonią twarz i wzięłam z ziemi kamień i wrzuciłam go do rzeki. 

-Gdzie chciałabyś być? – zapytał nagle i mogłam poczuł jego spojrzenie na sobie.

Zmarszczyłam brwi kiedy patrzyłam przed siebie myśląc nad odpowiedzią. Nawet nie wiedziałam czy chciał żebym mu odpowiedziała, albo jaka była moja odpowiedź. Umieranie to najprawdopodobniej najgorszą rzeczą jaką ktokolwiek mógłby sobie życzyć. Od kiedy mam 18 lat chcę żyć co wydaje się bardzo niemożliwe w tym momencie. Z drugiej strony, bycie z nim jest źródłem bólu i strachu. Nie wydaje mi się abym była zdolna z nim zostać…więc może…może wolałabym umrzeć.

Po prostu wzruszyłam ramionami i potrząsnęłam głową. Kiedy odwróciłam głowę żeby spojrzeć na niego zatkało mnie, ponieważ znajdował się stopę dalej ode mnie. Nie wydawał się wierzyć z moją ,,odpowiedź’’ i to mnie przerażało, ponieważ nie wiedziałam jak zareaguje. 

-Wolisz umrzeć. – wyszeptał, jakimś sposobem jego głos był słaby.

Jego spojrzenie zagłębiało się w moje a moje serce było szybciej. Wziął głęboki wdech i zamknął oczy jakby próbował się uspokoić. Mogłam zobaczyć wewnętrzną walkę między dwoma nierozpoznawalnymi rzeczami  i to spowodowało niepokój we mnie.

-Bardzo dobrze…- zaczął i skierował swoje otwarte już oczy we mnie – Zabiję cię.

Jego dłonie owinęły się wokół mojej szyi i zacisnęły co sprawiło, że traciłam oddech. Łapałam z trudem powietrze i wpatrywałam się w jego czarne oczy. Zrobił to wcześniej i dał mi żyć. Zrobi to jeszcze raz? Pomyślałam, przerażona odpowiedzą.

Jego dłonie zacieśniły uścisk i położyłam moje dłonie na jego starając się je odepchnąć. Zamknął oczy i ścisnął szczękę jakby starał się zatrzymać coś wewnątrz siebie. 

-Kurwa! – krzykną i odciągnął swoje dłonie od mojej szyi sprawiając, że moja głowa poleciała na ziemię.

Byłam zszokowana i przestraszona kiedy umiejscowił dłonie po bokach jego głowy i potrząsnął nią wściekle. Wydawało się że miał zamiar sam się uderzyć w twarz. 

-Przestań! – wykrzyczał i wstał. Kołysał się w tył i w przód.

Stałam oniemiała. Nie wiedziałam nawet co się działo, ale zanim mogłam o cokolwiek zapytać , on zniknął  jak błysk sprzed mojej twarzy.   

#TSfanfic 

______

Jeśli doceniasz czas poświęcony na tłumaczeniu tego - zostaw komentarz.

4

Ciemność.

To było wszystko co mogłam zobaczyć, kiedy czułam jak moje serce ponownie uderza. Moje płuca bolały ale nabrałam powietrze, kiedy moje oczy się otworzyły. Spojrzałam na otoczenie, a moje oczy rozszerzyły się, kiedy zobaczyłam, że nadal jestem w lesie, gdzieś głęboko lesie, sama.

Moje ręce udały się w miejsce gdzie dostałam nożem. Westchnienie ulgi uciekło z moich ust gdy nie poczułam bólu. Zmarszczyłam brwi w błędzie i podciągnęłam koszulkę ponad żołądek. Moja szczęka dotknęła ziemi, gdy zobaczyłam, ze nie było żadnej rany lub przynajmniej siniaka. Była po prostu sucha krew, ale nie było nawet małego dowodu cięcia na mojej skórze.

W jaki sposób? Myślałam. To nie mogło się zdarzyć naprawdę, prawda? Przez sekundę myślałam, że to tylko sen, ale myśl szybko została odrzucona, gdy zobaczyłam jego idącego w moją stronę przez drzewa.

Moje serce waliło w piersi głośniej, kiedy jego ciemne oczy zobaczyły moje a słynny uśmieszek pojawił się na jego twarzy. Wstrzymałam oddech, gdy dostał się tuż przede mnie w mgnieniu oka.

Strach przejął moje ciało i wszystko, co mogłam to mieć nadzieję, że nic mi nie zrobi. Spojrzał na mój zabrudzony brzuch i z dumnym uśmiechem utworzył z ust kształt serca.

-Widzę, że jest w porządku. - mruknął, wciąż utrzymując wzrok na moim brzuchu.

-J-jak? - jęknęłam i pochyliłam się do drzewa.

-Moja krew. - odpowiedział prosto i spojrzał na mnie jego czarnym przerażającym spojrzeniem.

-Twoja, co? - zapytałam w szoku i wtedy przypomniałam sobie.

Kazał mi pić swoją krew. Mój żołądek skręcił się jeszcze bardziej, a ja zakryłam usta, aby powstrzymać się od wymiotów. Zaśmiał się i odchylił głowę do tyłu.

Wtedy spojrzałam na niego dokładniej. Miał czerwoną chustkę na głowie, blokując swoje długie czekoladowe loki spadające na twarz. Rozpoznałam bandanę i rozdrażnienie uderzyło we mnie ponieważ skorzystał z zabicia kogoś.

-To jest Ashtona. - powiedziałam powoli, a on uniósł brew.

-Co? - zapytał i przełknął ślinę.

-To. - skinęłam na jego włosy i jego ręka udała się do włosów aby jej dotknąć.

-Och, to? - uśmiechnął się, a ja skinęłam głową, przestraszona na jego reakcję. - To było Aarona. - warknął.

-Asht-

-Zamknij się! - krzyknął na mnie, zanim zdążyłam go poprawić.

Rozdrażnienie uderzyło we mnie jeszcze bardziej i łzy popłynęły mi z oczu, upadłam. Spojrzał na mnie i zobaczyłam błysk żalu w jego czarnych oczach. Poczułam się jeszcze mniejsza i bezbronna niż wcześniej. On, z drugiej strony, wydawał się cieszyć.

-Nie jesteś tym, który ma kontrolę, rozumiesz? - syknął, pochylając się do mojej twarzy.

Przełknęłam ślinę i skinęłam głową, cichy głos w mojej głowie mówił mi, aby zamknąć usta. Spojrzałam na niego, a on przestraszony wyprostował się i rozejrzał. Poszłam za jego wzrokiem i zastanawiałam się, gdzie jesteśmy. Spojrzał na mnie i uśmiechnął się.

-Teraz możesz chodzić, wstań. - powiedział, a ja zrobiłam tak jak mi kazał.

Skinął głową w kierunku drogi i poczekał aż ja ruszyłam, aby iść za mną. Potknęłam się o skałę i prawie upadłam, ale złapałam równowagę, przez co zachichotał. Przewróciłam oczami i spojrzałam przed siebie, starając znaleźć coś rozpoznawalnego.

Może tą drogą szedł za moimi przyjaciółMi , ale nic nie wydawało się znajome. Fala rozczarowania przeszła przeze mnie i mała dezaprobata pojawiła się na mojej twarzy. Pchnęłam gałąź drzewa i przeszłam obok niej, ale kiedy puściłam ją usłyszałam jak coś uderzyło mężczyznę, a dreszcz powędrował po moim kręgosłupie.

-Kurwa! Uważaj! - krzyknął za mną, a ja rzuciłam szybkie spojrzenie przez ramie.

- Przepraszam. - mruknęłam i kontynuowałam swoją drogę.

Nawet nie wiedziałam, gdzie idziemy ale za bardzo się bałam spytać i zdenerwować go znowu, więc szłam dalej. Moje buty kopały niektóre skały na mojej drodze, a słońce zaczęło powoli zachodzić.

- Stop. - nagle zażądał, a ja przeniosłam wzrok z ziemi w górę.

Rozejrzałam się, a moje oczy wylądowały na rzece o której Calum mówił. Łzy spływały mi po policzkach, ale szybko otarłam je patrząc w dół, starając się ukryć swoją twarz.

- Jesteśmy tu na dzisiejszy wieczór. - powiedział chłodno i przeszedł obok mnie, popychając moje ramie w sposób, dzięki czemu moje ciało ruszyło się do przodu.

Wzięłam głęboki oddech, a następie drżąc podeszłam bliżej rzeki. Oczy zeskanowały moje ubrania i idea usuwania plam przyszła mi na myśl, ale wyrzuciłam ją, kiedy zobaczyłam go w dole i opierającego się o drzewo, które jest bliżej rzeki. Jego oczy utkwione były w wodzie i falach uderzających o niektóre skały. Wydawało się być miło, a ciekawość we mnie wzrosła na sekundę.

Kto to jest? Dlaczego on robi to wszystko? Dlaczego on trzyma mnie jako zakładnika? Dlaczego chce mnie zabić? Co to za człowiek? Wszystkie te pytania rzucały się w mojej głowie i tylko mnie myliły.

Słońce w dole zmieniło się w kolor pomarańczowo-fioletowy. Westchnęłam i podeszłam bliżej rzeki, ale nadal zachowując dystans pomiędzy nami. Uklęknęłam i umyłam ręce w wodzie, zmywając krew Grace. Nie mogła ukryć grymasu. Umyłam ręce próbując myśleć o czymś innym niż jej zimne martwe oczy lub jej otwarta czaszka, które doprowadziły mnie do płaczu.

Widziałam moje odbicie w wodzie i wstrzymałam oddech, kiedy zobaczyłam go stojącego za mną patrzącego na mnie intensywnie. Szybko odwrócił się, a ja spojrzałam na niego przerażona, zastanawiając się, jak dostał się za mnie, nie hałasując.

Przechylił głowę w bok i uśmiechnął się wysyłając dreszcze do moich pleców. Nie mogłam powiedzieć słowa ponieważ zostałam zszokowana jego nagłym ruchem i jego spojrzeniem, które wykopywało wnętrzności moich oczu.

-Czy ty płaczesz? - zapytał a jego głos był niski i zimny.

-J-ja - naprawdę nie wiedziałam co powiedzieć.

To naprawdę nie przeszkadza mu, przyciągnął mnie bliżej siebie. Dyszałam, ale ugryzłam się w policzek powstrzymać łzy.

-Jesteś bardzo wrażliwa. Przestań płakać, kochanie. To nie wskrzesi twoich znajomych. - uśmiechnął się, a mój żołądek skręcił się.

Mogłam z łatwością powiedzieć, że był przystojny, najprzystojniejszy facet jakiego kiedykolwiek widziałam w zasadzie. Mógł mieć najlepszy uśmiech i być najbardziej znanym chłopakiem w mojej dzielnicy i szkole. Ale wszystko, co w nim było, było dziwne, nieznane i neutralne. Coś było nie tak z tym facetem, wszystko co było w nim niszczyło go, a pierwszą rzeczą było to co zrobił z moimi przyjaciółmi.

Popchnął mnie, uwalniając uchwyt na mojej szyi przez co moje ciało cofnęło się do tyło i prawie wpadłam do rzeki uderzając głową o skały. To boli mniej, pomyślałam sobie, ale myśl o śmierci tylko bardziej mnie przestraszyła.

-Ludzie nie zrobią ci przysługi, jeśli widzą, że płaczesz. - mruknął i ruszył z powrotem do miejsca gdzie widziałam go siedzącego.

Przygryzłam dolną wargę i odwróciłam się myjąc skórę aż do mich ramion. Na twarzy nadal miałam suchą krew, więc szybko wzięłam wodę w dłonie i obmyłam dosłownie wszystko co było na mojej twarzy.

-Oh, chcesz zmyć krew z twojej ładnej buzi? - zapytał, a odrobina sarkazmu ukrywała się za jego głosem.

Zanim zdążyłam coś zrobić, poczułam zimną wodę na całej głowie, chwycił moje włosy w ciasnym uścisku trzymając mnie w dół. Panika przejęła moje ciało. Nie miałam żadnego dostępu do tlenu. Poczułam w płucach ból, a moje serce biło szybciej w mojej klatce piersiowej.

Wyciągnęłam głowę z wody i tak szybko jak tylko mogłam wzięłam głęboki oddech zanim została włożona z powrotem do wody. Słyszałam jego śmiech i wiedziałam że mogę łatwo umrzeć.

Otworzyłam usta do krzyku, nie był to dobry pomysł, ponieważ moje usta natychmiastowo zostały wypełnione wodą przez co nie mogłam dłużej trzymać oddechu. Wyciągnęłam głowę z wody i wzięłam głęboki wdech, starając się wypełnić moje płuca wystarczającą ilością tlenu aby przytrzymać mnie przy życiu. Zakaszlałam i położyłam dłoń na mojej piersi, czując puls pod moją dłonią.

Spojrzałam na niego, całe moje ciało drżało ze strachu. Stał tam, ramiona skrzyżowane, zły uśmiech na jego twarzy, jego włosy ruchome ze względu na wiatr, czarne oczy wpatrujące się we mnie, patrząc z rozbawieniem, fioletowe i niebieskie żyły pojawiły się na jego ramionach i szyi. Krew na ubraniach. Wyglądał jakby był na spacerze zmarłych. Jak demon, czy coś.

Dla mnie nie wyglądał jak prawdziwy człowiek.

-Dlaczego to zrobiłeś? - zapytałam cicho, a on zachichotał.

-Pomogłem oczyścić twoją twarz. Nie musisz dziękować. - powiedział ironicznie i zmarszczył brwi.

-Prawie mnie utopiłeś! - powiedziałam z irytacją wyrzucając rękami w powietrze.

Uśmiech na jego twarzy natychmiast zniknął, a jego mięśnie napięte w szczęce zacisnęły się. Przeklęłam siebie za to że to zrobiłam. Zrobił jeden krok do przodu i zgiął się w dół, aby mógł być na tym samym poziomie oczu co ja.

-Uwierz mi, kiedy będę naprawdę chciał cię zabić, to będzie o wiele gorsze niż utonięcie. - powiedział chłodno wysyłając dreszcze do moich pleców.

-Co ja zrobiłam? - wyszeptałam, bardziej do siebie.

-Ty? - zachichotał. - Nic, w ogóle.

-Dlaczego? Dlaczego robisz t-to wszystko? - czułam się tak jakbym utknęła między ścianą a nim przede mną, co powoduje że nie mogę nawet wyraźnie mówić.

-Dlaczego miałbym tego nie robić? - zapytał w sposób jak gdyby to było tak mylące.

-B-bo jestem niewinna. Nic tobie nie zrobiłam... - wymamrotałam.

Jego brwi złączyły się w zamyśleniu i nieczytelny wyraz pojawił się na jego przerażającym obliczu. Próbowałam coś odczytać z jego czarnych błyszczących oczu, ale on mi na to nie pozwolił. Był jak tarcza, tarcza której nikt nie mógł złamać, zwłaszcza ja.

Stał prosto, ale po chwili odwrócił się na pięcie, wracając do drzewa gdzie wcześniej siedział. Spojrzałam na niego. I nawet nie wiem co zrobi mi jutro, czy będę mogła jutro oddychać.

-Idź spać. - rozkazał i usiadł pod drzewem kierując oczy wpatrując oczy tępo w oddal.

Spojrzałam na moje odbicie w rzece i zobaczyłam że nie ma już krwi na mojej twarzy. Sposób w jaki została zmyta nie był najlepszy, ale zadziałał. Westchnęłam i wstałam rozglądając się próbując znaleźć miejsce gdzie będę mogła spać.

Oparłam się o drzewo i podciągnęłam nogi do klatki piersiowej, owinęłam ramiona wokół nich i ukryłam twarz w kolanach. Zapadła cisza, tylko szum wiatru wśród drzew i fale rozbijające się na skałach były echem w lesie.

-To moja wina... - usłyszałam jakiś szmer, a moje serce zatrzepotało w klatce piersiowej na miękkość jego głosu.

Spojrzałam na niego, aby znaleźć go wpatrującego się w niebo, cień smutku błysnął w jego zachowaniu i coś uderzyło mnie w dole mojego brzucha.

Przyglądałam mu się uważnie, czekając na kolejne słowa, ale zapadła cisza. Nie wiem czy mówił do mnie czy do siebie, ale jego głos był tak miękki dla mojego serca, że w jakiś sposób czuję żal do niego. Jednak jego następne słowa, na które czekałam tak długo, wstrząsnęły mną:

-Przepraszam... Louis.

#TSfanfic 

______

Jeśli doceniasz czas poświęcony na tłumaczeniu tego - zostaw komentarz.

3

Byłam oniemiała. Moje całe ciało namawiało mnie bym wstała i uciekała ale nie mogłam. Nie mogłam tego zrobić. Stał tuż przede mną z rękoma pokrytymi krwią Grace i podchodził coraz bliżej.
Uklęknął koło mnie i umiejscowił swoje ręce na moim brzuchu. Wstrzymałam oddech co wywołało głupawy uśmiech na jego twarzy i tym samym przeniósł ręce na moje piersi brudząc je krwią.

Krzyknęłam starając się strząchnąć jego dłonie. Do moich nozdrzy doleciał okropny smród przestarzałej krwi i znów miałam odruch wymiotny.
 Śmiał się, podczas gdy ja płakałam i błagałam go by przestał. Jego ręce chwyciły moją szyję a ja zaczęłam się trząść pod jego uściskiem. Ponownie się zaśmiał przesuwając powoli opuszkami palców po mojej żuchwie a następnie policzku. Szlochałam ,ale on nie dawał za wygraną. Mazał moją twarz krwią przyjaciółki, a ja byłam bezsilna.

-Proszę..proszę przestań..-wykrztusiłam przez łzy cały czas kręcąc głową.

-Nie każ mi przestawać! - wykrzyczał mi twarz tak głośno, że zacisnęłam oczy ze strachu.

-Proszę, zrobię wszystko czego chcesz, tylko.. przestań! - wrzasnęłam a chłopak zabrał ręce z mojej szyi.

-Oczywiście, że zrobisz - powiedział spokojnie.

Otworzyłam oczy i spojrzałam w dół na moje ubrania, które były przesiąknięte czerwoną cieczą. Zakasłałam czując jak żołądek podchodzi mi do gardła. Byłam zdegustowana i pogrążona w żalu po stracie przyjaciół, lecz on był wyraźnie zadowolony widząc mnie w takim stanie.

-Kim..kim Ty jesteś ? - spytałam łamiącym się głosem.

-Tym, który ma zamiar Cię zabić - powiedział i nachylił się do mojego ucha tak,że jego loki załaskotały moją szyję. -I to będzie bolesne. - wychrypiał przez co przeszły mnie dreszcze.

Drżałam nie mogąc wydusić słowa. Nie wiedziałam co powiedzieć ani tym bardziej jak go przekonać by nie robił mi krzywdy. Był bezuczuciowym draniem.

-Dlaczego? Za co? - załkałam a on się odsunął by móc na mnie spojrzeć.

-Ponieważ taki jestem. - odpowiedział bez wyrazu i wstał. Połowa jego twarzy była ukryta w ciemnościach nocy a drugą oświetlał nikły płomyk z ogniska. Wyglądał jak demon, przerażająca istota.

-K-kim jesteś ? -zająkałam się marszcząc brwi zmieszana wlepiając wzrok w jego czarne jak smoła tęczówki.

-Nigdy nie zrozumiesz. - pokręcił głową.

Przełknęłam ciężko ślinę dopiero teraz czując okropny ból na szyi,który był śladem po uścisku chłopaka.

-A teraz kochanie wrócisz do swojego namiotu i tam zostaniesz. -zażądał i skinął głową w stronę obozowiska.

Pokiwałam powoli głową próbując wstać , ale gdy tylko się podniosłam straciłam równowagę i  upadłam na korzeń. Wpatrywał się we mnie intensywnie kryjąc swoje rozbawienie. Podjęłam jeszcze jedną próbę i ustałam na nodze, która mnie bolała. Czułam jak pożera mnie wzrokiem gdy szłam w stronę ogniska zapatrzona w czaszkę Grace z której wypływała krew. Zacisnęłam usta w wąską linię by zdusić w sobie szloch. Myśl o tym,że mam na sobie krew przyjaciółki przyprawiała mnie o obrzydzenie. Otworzyłam namiot i zdjęłam buty nim weszłam do środka. Słyszałam za sobą jego chichot. Nawet jeśli byłam psychicznie brudna nie chciałam wnosić brudu z lasu do namiotu. Byłam pedantką i zawsze chciałam, żeby wszystko było czyste i pachniało świeżością. Usiadłam na kocu i podkuliłam nogi pod brodę otaczając je ramionami. Obserwowałam go przenoszącego ciała moich znajomych , wyglądało na to,że to nie jego pierwsze ofiary bo robił to zbyt sprawnie na amatora morderstw. Ciało Caluma niósł jak torebkę. Obserwowałam go cały czas. Nie mogłam zrobić nic.
Moja torba leżała na zewnątrz tuż obok niego. Miałam tam jedzenie i telefon czyli prawdopodobnie jedyne rzeczy które pozwoliłyby mi tu przeżyć. Chciałam wyjść z namiotu i po cichu się stąd wydostać ale coś w środku mówiło mi ,że to nie jest dobry pomysł. Skoro znalazł mnie gdy siedziałam w ciszy za krzakiem to o ucieczce mogę jedynie pomarzyć. Wiedziałam,że nie ujdę z życiem.

Wszystko wokół mnie wydawało się takie puste. Moi przyjaciele byli martwi, ja byłam zakładnikiem jakiegoś mordercy z nadprzyrodzonymi mocami, byłam osamotniona i bezbronna. Byłam jak szczur w klatce. Umiał sprawić ,że cierpiałam i wiedziałam ,że to będzie robić. Ale najbardziej zastanawiało mnie..skąd on wiedział,że nie znoszę krwi?

To było jak..uczył się mnie, obserwując mnie. Jeśli to robił nie miałam szansy się wymknąć, zapewne zadźgałby mnie nożem, gdybym zrobiła choć krok poza linię namiotu.

-Wciąż jesteś czujna. - odezwał się w moją stronę .

Zmarszczyłam brwi. Skąd wiedział? I jak długo już siedzę śledząc każdy jego ruch? Siedział obok ogniska paląc ciała moich przyjaciół.
Z moich oczu popłynęły łzy i znów wydałam z siebie cichy szloch.

Nic by się nie stało, gdyby Ashton nie namówił nas na ten chory biwak. Spałabym w przytulnym i bezpiecznym domu. Calum pisałby nową piosenkę , Grace malowałaby paznokcie a Ashton grałby na bębnach. Robilibyśmy to samo co każdego dnia, ale nie, teraz oni się palą a ja siedzę w strachu przed obłąkańcem.

Moje serce zabiło szybciej gdy usłyszałam jak podchodzi bliżej mnie. Wsadził do środka głowę piorunując mnie spojrzeniem, jego szczęka była mocno zaciśnięta.

-Przestań wyć i idź spać. - wycedził przez zęby co sprawiło, że przygryzłam wargę. Starałam się zatrzymać łzy, które bez ustanku płynęły wzdłuż moich policzków. Wziął głęboki wdech i wszedł do środka pochylając się nade mną i uniósł gburowato moją brodę.

-Nie powtórzę kolejny raz! - wrzasnął mi w twarz a ja się skuliłam ze strachu.

Zaciskając usta z całych sił pragnęłam przestać płakać. Nie widziałam bardziej przerażających oczu. Bałam się ich,ale nie mogłam odwrócić wzroku.

-Przestań. Wyć. - syknął i popchnął mnie tak, że upadłam na plecy.

Wstał i znów opuścił namiot rzucając mi ostatnie spojrzenie. Zwinęłam się w kłębek starając się uspokoić. Wiedziałam że nie zasnę, więc po prostu schowałam twarz w poduszkę i cicho łkałam całą noc.

***

Usłyszałam zasuwanie zamka poza namiotem, lecz musiałam przyzwyczaić wzrok do oślepiającego mnie światła by coś zobaczyć. Usiadłam i przeklęłam w duchu, że zrobiłam to tak gwałtownie gdy poczułam, że kręci mi się w głowie. Z grymasem przyjrzałam się ciuchom na których były zaschnięte ślady krwi.

-Dzień dobry słońce - jego głos niespodziewanie dobiegł do moich uszu przez co odwróciłam głowę w jego stronę. Zaśmiał się pod nosem, rozbawiony z mojej reakcji. Spojrzałam na niego przerażona nie będąc do końca pewna czy wypadałoby odpowiedzieć czy też nie.

-Wstań, musimy się przejść.- mruknął patrząc na mnie wyczekująco. Zmarszczyłam brwi zdezorientowana.. Dokąd mnie zabierze? Tam gdzie będzie mnie mógł spokojnie zabić nie martwiąc się o świadków?
Odrzuciłam na bok złe myśli i wstałam pomału wychylając głowę poza połę namiotu. Zmrużyłam oczy i zamrugałam parę razy nim ponownie mogłam rozejrzeć się po naszym obozowisku. Po ciałach moich przyjaciół zostały tylko pojedyncze plamy krwi. Założyłam buty i zachwiałam się wstając. Stanęłam twarzą do pleców chłopaka , który trzymał coś w ręku oddalony o jakieś siedem metrów ode mnie.
Przełknęłam ciężko ślinę i rozejrzałam się na boki. Czy to była szansa na ucieczkę ?

-Nawet o tym nie myśl. - mruknął.

Wstrzymałam oddech widząc jak chłopak się odwraca trzymając w dłoniach mapę Caluma. Podniósł wzrok znad planu miasta i spojrzał na mnie poważnie, znów przełknęłam głośno ślinę czując przeszywający mnie od środka strach.

-Co? -spytałam cicho.

-Myślisz, że ot tak pozwoliłbym ci uciec? Z wszystkimi kończynami? - zaśmiał się z własnego żartu podczas gdy próbowałam uspokoić drżące ręce.

-J-ja..nie..

-Nie próbuj mnie okłamywać. - sapnął i ruszył w moją stronę.

-N-nie chciałam kłamać.. - odchrząknęłam kuląc się.

-Tak się składa, że wiem lepiej skarbie.. - stanął tuż przede mną - kłamiesz.

Otworzyłam usta by coś odpowiedzieć, ale nie mogłam wydobyć z siebie żadnego dźwięku i złączyłam je z powrotem. Tak, miał rację. I skąd on to wiedział? Nie mogłam pojąć jak szybko mnie potrafił przejrzeć.
Wypuścił mapę z ręki tak, że wylądowała na ziemi. Zmniejszył dystans między nami, dopiero teraz zauważyłam jak mnie przewyższa. Spojrzał na mnie bez wyrazu.

-Nie lubię kiedy mnie okłamujecie - chwycił za kołnierz mojej bluzki i uniósł mnie za nią do góry.

Starałam się go odepchnąć ,ale byłam zbyt słaba. Mała niewinna dziewczynka nie miała szansy z takim potworem i była jedynie zabawką w jego rękach.

-Teraz muszę Cię ukarać. - parsknął pod nosem i wyjął zza paska spodni nóż. Moje źrenice rozszerzyły się na widok narzędzia, szamotałam się starając uwolnić. Przystawił nóż do mojego brzucha, wzdrygnęłam się czując zimny metal na mojej rozgrzanej ze strachu skórze. Pociągnął nim sprawnie po moim biodrze powodując, że krzyknęłam z ogromnego bólu. Zachichotał i ponowił ruch zagłębiając ostrze. Ból był nie do opisania.

-Proszę! Nie! - krzyknęłam i zacisnęłam mocno oczy.

-Nie mów mi co mam robić ! - ryknął, wzdrygnęłam się na jego szorstki ton.

 Rzucił mnie na ziemię a ja jęknęłam z bólu przekręcając się na bok i ręką starałam się zatamować krwawienie. Leżałam teraz we własnej kałuży krwi, której straciłam już całkiem sporo.

Chciałam zwymiotować mając nadzieję, że to tylko najgorszy z moich sennych koszmarów. Ale to nie był koszmar. Chłopak stał przede mną przyglądając mi się z wesołym uśmiechem bawiąc się nożem, którym parę minut temu przecinał moje ciało.

-Powiedziałeś..powiedziałeś, że mnie nie zabijesz.. - wyszeptałam na co on wzruszył ramionami.

-Przecież nie zabiłem kochanie. Tylko się bawię. - mój żołądek wywrócił fikołka na słowo "kochanie".

-Teraz wstań. Mieliśmy się przejść. - wyciągnął do mnie dłoń, byłam totalnie zdezorientowana.

-Nie mogę chodzić! Właśnie dźgnąłeś mnie nożem! - krzyknęłam po chwili tego żałując , bo jego twarz nie okazywała zadowolenia z mojej odzywki.

-Popatrz! Jestem w gorszej sytuacji a chodzę! - wrzasnął pokazując mi swój tors.

Zmarszczyłam brwi. O czym on mówił? Jakim cudem może być w gorszej sytuacji skoro nie przecieka krwią? Jedyna rana jaka pokrywała jego ciało znajdowała się na ramieniu, ale wyglądała na nabytą co najmniej rok temu. Nic poza nią nie świadczyło o tym, że mógłby odczuwać jakikolwiek ból.
- Wstań . - zarządził. Syknęłam gdy próbowałam ustać na bolącej nodze ale poczułam paraliż i upadłam na trawę. Brunet z irytacją zgiął się i pociągnął mnie za ramię w górę zmuszając,żebym wstała. Wolną rękę cały czas dociskałam do rany powodując jeszcze gorszy ból.

-Idź. - nakazał. Pociągnęłam nosem robiąc powolny i niezdarny krok naprzód. Wciąż trzymał mnie za ramię swoją zimną dłonią z czasem zaciskając ją mocniej, a na moją koszulkę skapywały stróżki łez. Każdy kolejny krok powodował gorszy ból w biodrze. Gapił się na mnie i wyczuwałam,że jest dumny ze swojego czynu. Nie zastanawiałam się nad tym gdzie idę, tylko całą uwagę skupiałam na tym, aby ustać na nodze. Zabrał mnie do lasu, w zasięgu wzroku nie było niczego poza kwiatami, drzewami, krzewami, błotem i skałami. Słońce piekło mocno, kropelki potu uformowały się na moim czole. Jego uścisk wciąż był ciasny i wiedziałam, że na pewno będę mieć na ręku siniaki, o ile nie coś gorszego, bo trzymał mnie tak mocno, że krew odpłynęła mi z ręki, która automatycznie zdrętwiała.

Poruszał się szybko. Próbowałam na niego spojrzeć, ale zrobiłam to tylko raz, odwzajemnił spojrzenie patrząc na mnie zdenerwowany. Opadałam z sił, choć wcale go to nie obchodziło. Jego klatka piersiowa szybko się unosiła i opadała, jego ciężki oddech obijał się o moje ucho mimo, że był o wiele wyższy ode mnie.

Zdawało się trwać to godziny, ale szliśmy trzydzieści minut. Włosy lepiły się do mojej szyi i policzków, straciłam już dużo krwi i gdyby chłopak nie ciągnął mnie z całej siły obok siebie, zapewne bym upadła w połowie drogi. Rzuciłam okiem na jego tatuaże, jeden z nich przykuł moją uwagę. Była to róża, którą miał wydzierganą na łokciu. Zdawała się być piękna, ale mój wzrok już zawodził, a oczy były coraz cięższe.

-N-nie mogę.. - wyszeptałam upadając na ziemię. Kolana zgięły się w bólu jakiego doznałam po zderzeniu ze ściółką, bolał mnie brzuch. Usłyszałam za plecami ciche westchnięcie a jego but trącił moje ramie.

-Wstawaj. - syknął, zamknęłam oczy. -No dawaj.. - powiedział, ale jego głęboki głos był cichszy.

Jedną rękę owinął wokół moich kolan a drugą objął mnie w plecach. Zostałam podniesiona z ziemi. Wiedziałam, że jestem bliska jednej rzeczy - śmierci.

-Pij. - mruknął przyciskając coś do moich ust.

Natychmiast rozszerzyłam oczy wypluwając napił który próbował mi wcisnąć. Krew.

-Powiedziałem pij! - krzyknął.

-N-nie.. - zająknęłam się łamiącym się głosem.

-Rób co każe. - warknął na nowo przyciskając do moich ust naczynie z czerwoną cieczą.

Ohydny smak krwi wypełnił moje usta i nie mając wyboru połknęłam ją. Wszystkie mięśnie w moim ciele napięły się w odruchu wymiotnym. Nigdy nie sądziłam, że będę umazana krwią a co gorsza - będę musiała ją pić.

Po ostatnim łyku straciłam świadomość.

2

Rebecca's POV
Słońce już zachodziło. Kolor nieba był połączeniem pomarańczowego, żółtego i fioletowego. Chodziliśmy między drzewami już 45 minut próbując znaleźć dobre miejsce do rozłożenia namiotów i odpoczynku. Zimne powietrze uderzyło moją skórę sprawiając, że przeszły mnie dreszcze, ale zignorowałam to nucąc melodię. Moje nogi bolały i byłam głodna, ale nie narzekałam w przeciwieństwie do Grace.

-Jesteśmy już? - jęknęła. Jej głos był zmęczony.

Potknęłam się o kamień i prawie upadłam, ale odzyskałam równowagę i stanęłam prosto. Zgarnęłam moje czarne włosy z twarzy i westchnęłam z frustracją kiedy znowu wróciły na moje oczy.

-Myślę, że tu możemy rozłożyć namioty. - Calum wskazał na miejsce które było pozbawione kamieni i otoczone drzewami.

-Chyba jest dobre. - zgodziłam się. Spojrzał na mnie i skinął.

-Jestem taka głodna. - powiedziała Grace stojąca za mną.

Obróciłam się i spojrzałam na nią jak wyciera pot z czoła. Przymrużyła oczy i spojrzała na słońce. Jej włosy były związane w kitkę. Spodenki i bezrękawnik miała brudne.

-Słońce zajdzie za około 10 minut, musimy rozpalić ogień. - spojrzała na mnie niebieskimi oczami.

-Ja rozpalę, a wy rozłóżcie namioty. - powiedział Ashton i wyszedł na przód.

Wszyscy przytaknęliśmy i poszliśmy za nim. Ciężko chodziło się po gęstym błocie. Pomogłam Grace rozłożyć jej namiot, ponieważ nie mogła tego zrobić w pojedynkę, a potem zajęłyśmy się moim. Schyliłam się i weszłam do namiotu położyłam mój plecak obok śpiwora i ściągnęłam buty. Wystawiłam je przed namiot aby nie nanieść błota i położyłam się na śpiworze.

Zaczęło się ściemniać i burczało mi w brzuchu. Chwyciłam plecak i położyłam go na brzuchu a następnie otworzyłam. Usiadłam i wyjęłam rogalika i sok i zdałam sobie sprawę, że nie jadłam cały dzień. Przeżuwałam kęs kiedy ktoś otworzył namiot i zmusił mnie do odwrócenia wzroku od croissanta ,aby zobaczyć kto przyszedł.

-Hej. - Calum wsadził głowę do namiotu. - Rozpaliliśmy ogień, chcesz dołączyć? - uśmiechnął się.

-Jasne, już idę. - powiedziałam na co skinął wysuwając głowę z namiotu.

Szybko dokończyłam jeść i śmieci wrzuciłam z powrotem do plecaka. Nałożyłam buty i podeszłam do ogniska.

Grace i chłopcy siedzieli w półkole. Usiadłam na wolnym miejscu. Siedziałam obok Grace, która posłała mi uśmiech zanim położyła głowę na ramieniu swojego chłopaka - Ashtona.

-Jest tu całkiem cicho. - zauważył Calum i rozejrzał się.

-Racja. - zgodził się Ashton i przytulił do siebie mocniej Grace.

-Kilka mil stąd jest rzeka. Możemy tam pójść umyć się trochę i nabrać wody na drogę powrotną. - zasugerował Calum, który trzymał w rękach mapę.

-Brzmi nieźle. - powiedział Ashton.

-Świetnie, ale musimy obudzić się przed 11:00. - na twarzy Caluma pojawił się grymas.

-To znaczy, że musimy iść spać teraz. - powiedziałam a przyjaciele popatrzyli na mnie dziwnie zanim zaczęli się śmiać.

-Teraz? Jest 22:30. - Grace zaśmiała się.

-Jeśli pójdziemy spać teraz, będziemy mieć więcej energii jutro. - powiedziałam i zaśmiali się jeszcze raz.

-Niezły żart Becca. Rozbawiłaś nas. - Calum zachichotał.

Nic nie powiedziałam i spojrzałam na ogień. Wciąż się śmiali z tego co powiedziałam, a ja nie widziałam w tym nic śmiesznego. To była prawda; moi rodzice powtarzali mi że jeśli muszę wstać to lepiej żeby się szybciej położyć. Mięli rację w większości spraw i cieszę się, że nauczyli mnie żyć ten a nie inny sposób.
Ashton i Calum zaczęli rozmawiać o samochodach, a ja nachyliłam się do ucha Grace.

-Muszę siku. - powiedziałam a ona zachichotała.

-Znajdź krzak. - wzruszyła ramionami, a ja zmarszczyłam usta aby pokazać zdegustowanie.

-To ohydne. Nie mogę sikać za krzakiem. - powiedziałam głośnym szeptem.

-W takim razie drzewo. - parsknęła i wywróciłam oczami. Nie miała zamiaru mi pomóc.

-Nie ważne. - wstałam i ruszyłam w kierunku drzew.

Wciąż mogłam słyszeć ich rozmowę i śmiech kiedy znalazłam krzak. Z grymasem na twarzy zsunęłam ubrania z dolnej części ciała. Nie mogłam uwierzyć, że sikałam za krzakiem. To było totalnie to mnie niepodobne.

Nagle usłyszałam krzyk Grace i moja głowa momentalnie uniosła się w kierunku naszego prowizorycznego obozu. Moje serce zatrzymało się kiedy zobaczyłam ją na ziemi. Calum i Ashton walczyli przeciwko nieznajomemu.

Kim jest ten facet? Kiedy tam przyszedł? Spojrzałam na niego przerażona. Miał kręcone włosy i był bardzo dobrze zbudowany. Nie mogłam zobaczyć jego twarzy.

-Nie! - krzyknęłam Grace kiedy on  złapał Ashtona za gardło i podniósł do nad ziemię.

Zakryłam dłońmi usta i strach zawładnął moim ciałem. Grace wciąż leżała na ziemi, a jej ciało się trzęsło. Calum uderzył napastnika w tył głowy potężną gałęzią, ale to nie sprawiło na nim żadnego wrażenia.

Nogi Ashtona wciąż nie miały styczności z podłożem. Miotał się w powietrzu. Facet rzucił Ashtonem z dużą siłą. Uderzył ciałem o drzewo, a tył jego głowy krwawił.

-Ashton! - Grace płakała, a Calum spojrzał na chłopaka z oszołomieniem.

Napastnik szedł w stronę Grace. Cofała się co sprawiło, że jej ręce i nogi całe były pokryte ziemią. Złapał jej kostkę i przyciągnął do siebie. Jej krzyk przenosił się echem po lesie.

Sapnęłam i schyliłam się chowając się i wciąż patrząc na tą okropną scenę. Facet uniósł kamień, przybliżając go do niej. Calum zastygł, nie wiedział co robić. Pomóc Grace lub Ashtonowi, który wciąż mógł żyć?
Nieznajomy złapał ją za włosy i gwałtownym ruchem pchnął jej głowę na ziemię. Starała się go odepchnął, ale nie udało jej się. Jęk uciekł z moich ust a łzy spływały po policzkach kiedy napastnik brutalnie uderzył Grace kamieniem w głowę sprawiając, że znowu zaczęłam krzyczeć. Każdy kolejny cios był mocniejszy od poprzedniego.

Czułam jak kręci mi się w żołądku a serce podchodzi do gardła kiedy facet stanął nad pozbawionym życia ciałem mojej przyjaciółki. Jej twarz była pokryta krwią, a na głowie widniała rana.

-Grace...Nie... - wyszeptałam żałośnie. Ból po stracie przyjaciółki uderzył we mnie mocniej niż siła napastnika.

Rzucił kamień na ziemię i zwrócił się do Caluma i ruszył w jego kierunku. Ciemnowłosy był przerażony. Modliłam się aby pozwolił mu przeżyć, ale wiedziałam, że się myliłam kiedy napastnik chwycił obie ręce Caluma i bardzo szeroko je rozłożył sprawiając, że krzyczał.

Facet złapał jego przedramiona i zaczął wyciągać je w przewiną stronę. W pewnym momencie usłyszałam pękanie kości. Calum głośno płakał. Nagle kręconowłosy włożył więcej siły w to co robił. Nie mogłam uwierzyć co się stało. To było nieprawdopodobne. Ręce Caluma zostały oddzielone od jego klatki piersiowej. Jego ciało spadło plecami na ziemię.

Napastnik zaśmiał się złowieszczo. Wszystko wewnątrz mnie wywracało się do góry nogami. Nie mogłam już tego powstrzymać - zwymiotowałam. Ohydny smak wypełnił moje usta.

Spoglądałam przerażona we wszystkie kierunki. Stał naprzeciwko ogniska, a obok niego było ciało Grace. Wpatrywał się w ogień. Jego ręce pokryte były krwią. Nagle spojrzał w stronę mojego namiotu. Otworzyłam szeroko oczy.

O Boże.

Wpatrywał się w niego przez chwilę zanim wszedł do środka. Widziałam jego cień odbijający się na ścianie namiotu. Łzy paliły moją skórę, a dolna warga trzęsła się. Spojrzałam na moich nieżywych przyjaciół. Wtedy moje serce złamało się jeszcze bardziej.

Kto był tym kto ich zabił? Jak się tu dostał? Dlaczego ich zabił? Oni nic nie zrobili. Byli całkowicie niewinnymi osobami, które nie zasłużyły na to aby zginąć w ten sposób. Wstrzymałam oddech kiedy pomyślałam o mojej śmierci. Co jeśli nie zachciałoby mi się siku i zostałabym tam z nimi? Prawdopodobnie bym już nie żyła a moje serce leżałoby obok.

Moje dłonie trzęsły się i zwymiotowałam jeszcze raz. Nigdy nie byłam fanką krwi. Jestem obrzydzona tym tematem i wszystkim co z nim związane. Mój tata powiedział, że mogłabym być świetnym lekarzem, ale od razu odrzuciłam tą myśl.

Napastnik wyszedł z mojego namiotu trzymając mój plecak w dłoniach. Wstrzymałam oddech i schowałam się za krzakiem. Kolana zabolały kiedy zetknęły się z twardym podłożem. Byłam brudna od błota, ale wolałam to od krwi.

-Gdzie jesteś? - zawołał głębokim głosem sprawiając, że zastygłam.

Starałam się zachować spokój, ale nie mogłam kiedy miałam wrażenie jakby się zbliżał. Sprawiło to że bałam się bardziej niż wcześniej.

Chciałam uciekać. Uciec i schować się gdzieś, ale nie więdziałam czy jest więcej takich jak on. Nigdy nie widziałam nikogo z taką mocą. Był inny i bardziej przerażający. Przypomniałam sobie o mapie Caluma. Powiedziałam sobie że musze ją wziąć i ruszyć w stronę rzeki która zaprowadzi mnie do naszego samochodu. Wiedziałam, że gdybym mogła zabrać mapę i plecak, uciekłabym; ale był jeszcze tez chłopak.

-Czuję twój strach! - krzyknał ponownie. Wstrzymałam powietrze i schowałam się bardziej za drzewem.

Zaśmiał się złowieszczo co sprawiło, że dostałam gęsiej skórki. Wydawało się że moje serce zaraz wyskoczy. Słyszałam jego kroki które były coraz bliżej i bliżej aż w końcu nastała cisza. Jedynym co słyszałam to bicie mojego serca kiedy wstrzymywałam oddech.

Poczułam dłoń chwytającą mnie za kostkę i krzyknęłam kiedy wyciągnęła mnie z mojej kryjówki. Łzy spływały po moich policzkach. Odwróciłam głowę i popatrzyłam na niego. Wstrzymałam oddech.
Jego biały t-shirt był przesiąknięty krwią nie tylko moich przyjaciół, ale też starą krwią. Jego oczy były całkowicie czarne. Kręcone włosy spadały na jego czoło. Usta wykrzywione w złowieszczy uśmiech. Przez moment pomyślałam, że gdyby nie to wszystko; byłby piękny.

Ocknęłam się dopiero wtedy kiedy jego dłonie zacisnęły się na mojej szyi i nie mogłam nabrać powietrza. Prawdopodobnie była to ostatnia chwila kiedy mogłam cieszyć się tym przywilejem.

-Lubisz grać w chowanego, huh? - powiedział zachrypniętym głosem, zbliżając się do mojej twarzy.
Jego uścisk stał się ciaśniejszy.

-Mi to lepiej idzie. - zakpił.

-Proszę... - wydyszałam a on uniósł brwi.

-Proszę co? - przybliżył się bardziej. Czułam jego gorący oddech na ustach.

-Proszę...nie zabijaj mnie. - mój głos brzmiał jak szept.

Kiedy jego uścisk stał się nie do zniesienia, położyłam moje dłonie na jego strając się uwolnić, jedak oczywiście nie udało mi się. Jego skóra była zimna, zbyt zimna kiedy moja była gorąca.
Spojrzał na moje dłonie. Niemożliwa do odczytania reakcja wkradła się na jego twarz zanim popatrzył na mnie.

-Nie zamierzam cie zabić. Jeszcze. - dusił mnie bardziej. Moje oczy wywróciły się, a moje płuca bolały.

-Wciąż mam wystarczająco jedzenia. Widzisz, trzy ciała wystarczą na ponad tydzień. Wtedy cię zabiję. - puścił mnie. Moja głowa uderzyła o ziemię.

Zaczęłam kaszleć, starając się złapać oddech. Wstał, kiedy ja zaczęłam wypełniać płuca powietrzem.

-Twoi przyjaciele będą świetną kolacją. - zaśmiał się i spojrzałam na niego przerażona.

Spojrzałam na moje dłonie i zobaczyłam, że były pokryte krwią co sprawiło, że moje wnętrzności skręciły się jeszcze raz. Nie mogłam wytrzymać więc zwymiotowałam trzeci raz i spojrzał na mnie ze zwężonymi oczami.

-Coś nie tak, kochanie? - powiedział prześmiewczym tonem i skrzyżował ramiona na klatce piersiowej.

Nie odpowiedziałam. Mój żołądek okropnie się kurczył. Patrzył na mnie intensywnie swoimi ciemnymi oczami.

-Nie możesz znieść krwi. - powiedział zimno. Otworzyłam szeroko oczy.

Skąd on to wiedział?

Zaśmiał sie i poszedł w kierunku ciała Grace. Włożył rękę w strumień krwi, co sprawiło, że się skrzywiłam. Odwrócił się w zaczął iść w moją stronę. Pochylił się i powiedział.

-Chcesz zagrać w grę?

#TSfanfic 

______

Jeśli doceniasz czas poświęcony na tłumaczeniu tego - zostaw komentarz.

1

25 września 1956
Głośne krzyki z najbardziej przerażającego pokoju, którym było laboratorium, sprawiły, że zaczął trząść się w swojej celi. Schował głowę pomiędzy ramiona i oplótł rękami kolana co miało mu dać poczucie większego bezpieczeństwa. Było to coś czego nie mógł sobie dać zeszłej nocy i każdej nocy odkąd wzięli go i zamknęli w tej starej, ciemnej celi.

Miał zamknięte oczy i modlił się w głowie mając nadzieję, że w jakiś sposób przestanie słyszeć krzyki biednego chłopaka; ale nie mógł. Kołysał się do przodu i do tyłu. Strach pożerał go kiedy do jego uszu dostawały się krzyki roznoszone przez echo na ciemnym korytarzu.

 -Nie! - chłopak krzyknął ponownie i Harry zacisnął zęby starając się nie myśleć co robią temu nastolatkowi.

-Zabiją nas. - wyszeptał Louis ze swojej celi, która była na przeciwko Harry'ego.

Harry podniósł głowę i spojrzał na niego. Zielono-niebieskie oczy Louisa były przestraszone, jego dolna warga drżała. Siedział opierając się o ścianę a jego głowa przechylała się po zimnych cegłach.

-Co oni mu robią? - Harry zapytał łamiącym się głosem.

Louis spojrzał na niego niepewnie czy powinien odpowiadać na to pytanie czy raczej nie. Louis był tu dwa lata wcześniej przed Harrym i wiedział co się dzieje. Harry dostał się tam 4 miesiące temu i nie miał jeszcze doświadczenia, ale każdego dnia widział więcej i więcej nastolatków wchodzących do tego pokoju nie z własnej woli. Ich krzyki nawiedzały go każdej nocy.

-Zabiją nas. - Louis powtórzył i spojrzał na ścianę naprzeciwko niego.

-Dlaczego? Co zrobiliśmy? - Harry zapytał drżącym głosem, ale zanim Louis mógł odpowiedzieć, drzwi od laboratorium uchyliły się wprowadzając na korytarz trochę światła.

Harry bardziej zbliżył się do ściany i mocniej trzymał ręce zaciśnięta na kolanach. Jakiś naukowiec wyszedł z sali i swoimi ciemnymi oczami skanował cale. Większość z nich była pusta, ale niedługo pewnie mieli zamiar znowu je wypełnić ofiarami; nowymi nastoletnimi osieroconymi chłopcami.

Jego oczy zatrzymały się na Harrym i zastygł. Harry mógł poczuć jak jego serce bije szybciej, a jego dłonie się pociły. Był zdenerwowany i przestraszony. Nie wiedział co się stanie.

-Weź 193. - naukowiec skinął na celę Harry'ego a ten znieruchomiał.

Cela 193 to była cela Harry'ego i jeśli naukowiec wskazał na ciebie to znaczy, że idziesz do pokoju eksperymentów skąd nikt nigdy nie wraca. Oczy Harry'ego zaczęły się szklić kiedy bardzo umięśniony mężczyzna ze złym uśmieszkiem przyszedł po niego.

-Nie! Proszę! - Harry krzyczał kiedy mężczyzna złapał go za ramiona i sprawił, że wstał.

Uścisk był tak silny, że Harry musiał ścisnąć zęby aby powstrzymać ból, ale nic nie wydawało się działać. Harry walczył starając się uwolnić.

-Proszę! Nie zrobiłem niczego! - błagał. Łzy spływały po jego zimnych policzkach.

Spojrzał desperacko na Louisa prosząc o pomoc. Louis spojrzał na niego z bólem co sprawiło, że jego serce rozpadło się na kawałki. Wiedział, że Louis nie mógł niczego zrobić, nikt nie mógł. Był zmuszony do pójścia do tamtego pokoju.

Mężczyzna ciągnął Harry'ego w kierunku pokoju. Uchwyt zacieśniał się na  jego rękach z każdym kolejnym krokiem. Harry starał się robić kroki w tył.

-Harry! - Louisa zawołał. W jego głosie było słychać troskę.

Harry szybko spojrzał przez ramię na Louisa stojącego w swojej celi. Jego palce były owinięte wokół krat, a twarz pokazywała ból i zmartwienie o młodego chłopca z kręconymi włosami.

Oczy Harry'ego były gniewne, jego ciało trzęsło się, a nogi słabe. Naukowiec wyszczerzył się do Harry'ego i skinął w kierunku drzwi. Mężczyzna otworzył drzwi łokciem i wciągnął go do pokoju. Wiedział, że mieli zamiar go skrzywdzić.

Każdy wiedział, że ktokolwiek wejdzie do tego pokoju już nigdy z niego nie wyjdzie. Nigdy nie widzieli wszystkich chłopców wprowadzanych tam. Jakby wszyscy z nich zniknęli.

Harry został uderzony w brzuch. Mężczyzna wyjął nóż z kieszeni i rozciął jego ramię co sprawiło, że krzyknął z bólu.

Mężczyzna położył Harry'ego na białym stole i skuł kajdankami jego nadgarstki i kostki. Harry oddychał ciężko, a jego czoło było pokryte potem. Jego całe ciało było wypełnione strachem i denerwowało go to że nie potrafił się obronić.

-Mam coś specjalnego dla tego ciała. - naukowiec zamnął drzwi u nałożyć niebieskie rękawiczki.

-Co zamierzasz mi zrobić? - Harry zapytał. Podniósł swoją głowę więc mógł zobaczyć wszystko co robi mężczyzna.

-To nowy rodzaj DNA. Zawsze chciałem go wypróbować. - naukowiek podniósł medykament i spojrzał na Harry'ego - Zgadnij kto jest tym szczęśliwcem.

Śmiech mężczyzny spowodował, że na ciele Harry'ego pojawiła się gęsia skórka. Znów próbował się uwolnić, ale było to bezcelowe. Nie mógł nic zrobić. Łzy wciąż spływały po jego policzkach, a jego mięśnie napinały się.

-Teraz, nie ruszaj się. - naukowiec podszedł do Harry'ego i wycisnął ze strzykawki trochę tego
medykamentu. Kilka kropel zleciało na podłogę.

-Nie! Nie! - chłopak gwałtownie ruszał całym ciałem. Jego przestarszone zielone oczy zatrzymały się na tym co naukowiec trzymał w dłoniach. Strzykawka zbliżała się bliżej i bliżej do jego ramienia.

-Nie ruszaj się. - powiedział mężczyzna swoim starym głosem.

-Proszę! - Harry płakał starając się wycofać.

Krzyk uciekł z jego spuchniętych ust kiedy strzykawka została wbita w jego ramię pozwalając całej cieczy rozpłynął się po jego ciele. Mógł poczuć jak jego ciało traci siły, jego płuca bolały, jego gardło było suche. Czuł oszołomienie. Wydawało się jakby pokój wirował. Jego wzrok się rozmazywał. Nic nie mogło powstrzymać nieopisywalnego bólu, który przeszywał każdy cal jego ciała.

-Zatrzymaj to! Proszę! Zatrzymaj! - wykrzyczał. Jego ciało trzęsło się na stole.

Jego żyły i tętnice zatkały się. Ani kropla krwi nie przepływała przez nie. Dudnienie w uszach bolało. Jego źrenice stawały się większe i większe z każdą sekundą. Mała strużka krwi spłynęłam po jego dolnej wardze. Dość szybko jego usta wypełniły się czerwonym płynem co bardzo utrudniało swobodne nabieranie powietrza.

Nagle oczy Harry'ego zastygły a klatka piersiowa nie unosiła się i nie opadała, jego ciało nie trzęsło się co oznaczało tylko jedną rzecz;

Był martwy.

Naukowiec czekał całą noc na jakiś ruch, czekał aż medykament zacznie działać z nadzieją na zmiany; nic się nie stało. Mężczyzna potrząsnął głową i przetarł skronie. Nie próbował zrobić nic innego jak sprawić nastolatkom ból.

Pozbawione życia ciało Harry'ego wciąż było na stole w tym samym miejscu, w którym umarł. Nikt nie odważył się ruszyć go i naukowiec zażądał aby nikt nic z nim nie robił. Jego szmaragdowe oczy były zimne i zasmucone.

Naukowiec powiedział aby ktoś wrzucił go do rzeki, ale potem zmienił zdanie i postanowił, że spalą go na proch. Jeden z mężczyzn przytaknął i uwolnił nadgarstki i kostki Harry'ego, które miały ślady w postaci fioletowych siniaków. Wynieśli go przez tylne drzwi laboratorium więc żadna osoba z cel nie mogła go zobaczyć.

Dwaj mężczyźni wnieśli go do samochodu i położyli na tylnym siedzeniu przykrywając kocem po czym zajęli swoje miejsca. Jechali ciemną drogą i jedynym co widzieli były drzewa. Mężczyźni rozmawiali o tym jak trudno znaleźć miejsce do tego aby kogoś spalić będąc nie zauważonym

Nagle ramię złapało kark mężczyny siedzącego na miejscu pasażera zaciśniając się co sprawiło, że wypełnienie płuc powietrzem było prawie niemożliwe. Ten który siedział na miejscu kierowcy spojrzał zszokowany na to co się dzieje i nie mógł nic zrobić aby zatrzymać samochód ponieważ byli na środku drogi.

Ciało Harry'ego uniosło się z tylnego siedzienia co sprawiło że obaj mężczyźni patrzyli na jego odbicie w przednim lusterku z przerażeniem. Harry uśmiechnął się złowieszczo a jego oczy stały się czarne. Jego uścisk stał się mocniejszy.

-Co do cholery! - mężczyzna, który prowadził krzyknął i Harry zachichotał tworząc straszny dźwięk.

Mężczyzna, który próbował się uwolnić z uścisku zaczął tracić świadomość i możliwość oddychania. Jego ręce starały się odepchnął Harry'ego, ale nie mógł bo on był znacznie silniejszy niż oni obydwaj.

-Lubisz to? Oto co stworzyłeś. - Harry wysyczał i uderzył mężczynę w kark co sprawiło, że ten drugi krzyknął z powodu strachu wypełniającego jego ciało.

Jego dłonie trzęsły się i nie mógł dobrze prowadzić samochodu więc auto wykonywało zyg-zaki na drodze. Harry pochylił się do przodu i spojrzał na mężczyzn z rozbawieniem.

-Nie rób mi nic! Proszę! - jeden z nich błagał a Harry się zaśmiał. Był to straszny dźwięk.

-Żaden z was nie wydostanie się stąd żywy. - wyszeptał zimnym tonem, jego oczy były całkowicie czarne.
 Mężczyzna dyszał kiedy Harry wepchnął rękę przez siedzenie i w jego plecy. Mężczyzna nie mógł oddychać, jego plecy krwawiły przez diurę, która zrobiła dłoń Harry'ego.

-Do zobaczenia w piekle. - Harry wyszeptał do jego ucha i wyciągnął rękę z jego pleców wyrywając serce.
Było ciepłe i ociekało krwią. Zaśmiał się a auto rozbiło się o drzewo. Oczywiście każdy mógłby powiedzieć, że nikt nie miał prawa przetrwać takiego wypadku; on miał.

Wyszedł z auta z sercem w ręku. Spojrzał na nie i na samochód. Cały ból był zastąpiony przez nienawiść i gniew.

Przeczesał zakrwawioną dłonią włosy i rzucił sercem w okno auta zostawiając plamę jak po pryśnięciu atramentem na kartkę papieru. Lubił to. Lubił się mścić i to był dopiero początek i wiedział, że to dzięki temu co wstrzyknął mu naukowiec. Był nieśmiertelny. Był silniejszy i okrutniejszy.

Popatrzył na gwiazdy i zadowalał się zapachem świeżego powietrza. Mała jego część czuła ulgę, ale została ona szybko pokryta gniewem. Chciał tego. Chciał się mścić. Chciał uwolnić tych chłopców i wiedział, że był tylko jeden sposób; przez zabijanie.

Wiedział, że nic nie będzie takie same po tym co się stało. Nie był sobą. To nie jego krew płynęła w jego żyłach. Nie miał biologicznego DNA. Był wytworem nauki. Kreaturą, która mogła zmieniać wiele rzeczy i pierwszą rzeczą która została zmieniona był charakter, ponieważ to był moment w którym stracił swoją niewinność.

#TSfanfic 

______

Jeśli doceniasz czas poświęcony na tłumaczeniu tego - zostaw komentarz.

Mam nadzieję, że podoba wam się pierwszy rozdział. Wczoraj dołączyły do mnie jeszcze klaudia i zuźka.

ten i drugi rozdział przetłumaczyłam ja, a kolejnymi się podzieliłyśmy! MAMY NADZIEJĘ, ŻE ZBIERZE SIĘ

KONKRETNA LICZBA OBSERWATORÓW, A KOMENTARZE POD ROZDZIAŁAMI NAPRAWDĘ MOTYWUJĄ

DO DALSZEGO TŁUMACZENIA, BO WTEDY WIDAĆ ŻE DOCENIACIE NASZĄ PRACĘ!!!

do następnego! ~ kamila

prolog

-Jestem potworem! - wykrzyczał mi w twarz. Żyły na jego szyi uwydatniły się.

Starałam się powstrzymać łzy nacierające na moje oczy, ale nie udało mi się. Wszystkie te miesiące 

cierpliwości, gniewu sprawiły, że moje ciało zaczęło się trząść. Moje serce biło tak szybko, że krew 

w moich żyłach zaczęła wrzeć.

-Nie Harry! Nie jesteś potworem! - płakałam głośno. Moja klatka piersiowa szybko unosiła się i opadała

z powodu gwałtownego nabierania powietrza.

Zacisnął szczękę i uformował pięści. Mocno uderzył w ścianę za mną co sprawiło, że wstrzymałam

oddech. Cały ten gniew, który budował się wewnątrz mnie został teraz zamieniony na strach kiedy

jego zielone oczy zmieniały barwę na ciemniejszą.

-Jak możesz tak mówić po tym co ci zrobiłem? - wysyczał. Jego gorący oddech uderzał w moje

spuchnięte usta.

Wzięłam drżący oddech przed tym jak rozdzieliłam moje usta aby mu odpowiedzieć.

-Bo mogę zobaczyć, Harry...Mogę zobaczyć twoją niewinność.

_______________

Pierwszy rozdział pojawi się w połowie stycznia. Proszę o przeczytanie zakładki

od autorki i tłumaczki.

Zoe pisze to fanfiction w stylu horror, ale w sumie też nie do końca cały czas jest to straszne. Na ten

moment jestem w trakcie tłumaczenia pierwszego rozdziału i radzę się nie zniechęcać, ponieważ 

czytałam już 2 i 3 rozdział i nie boję się zasypiać także chyba jest ok. Rozdziałów jest caaaałkiem

sporo także szybko się nie rozstaniemy.

znajdziecie mnie na twitterze: @94IRWINO

jeśli mam poinformować się o pierwszym rozdziale to napisz pod tym postem swój username z twittera.

nie będę tworzyła zakładki ,,informowani'' ponieważ po każdym rozdziale będę pisać kiedy mniej więcej

będziecie mogli się spodziewać kolejnego. 

 #TSfanfic 

__________

Jeśli doceniasz mój czas poświęcony na tłumaczeniu tego - zostaw komentarz.